نکاتی برای گفتن اینکه والدینتان غمگین هستند:

۱.زبان بدن

به زبان بدن والدین خود توجه کنید. آیا خمیده اند یا خمیده اند؟ آیا از تماس چشمی اجتناب می کنند؟ آیا آنها بی قراری می کنند یا سرعت می گیرند؟ اینها می توانند نشانه های غم و اندوه باشند.

۲.حالت های صورت

به دنبال حالات چهره ای باشید که نشان دهنده غم و اندوه است، مانند دهان رو به پایین، ابروهای درهم رفته یا چشمان اشک آلود.

۳.تن صدا

به لحن صدای والدین خود گوش دهید. آیا آنها صاف به نظر می رسند یا یکنواخت؟ آیا آنها با لحن ملایم تر یا زمزمه تر از حد معمول صحبت می کنند؟ اینها می توانند نشانه های غم و اندوه باشند.

۴.انتخاب کلمات

به کلماتی که والدینتان استفاده می کنند توجه کنید. آیا آنها از کلماتی مانند “آسیب دیده"، “غمگین” یا “ناامید” استفاده می کنند؟ اینها می توانند نشانه های غم و اندوه باشند.

۵.اقدامات

به اقدامات والدین خود توجه کنید. آیا از فعالیت هایی که معمولاً از آنها لذت می برند اجتناب می کنند؟ آیا آنها کمتر پرانرژی یا با انگیزه به نظر می رسند؟ اینها می توانند نشانه های غم و اندوه باشند.

۶.تغییرات در اشتها

به تغییرات در اشتهای والدین خود توجه کنید. آیا کمتر از حد معمول غذا می خورند یا بیشتر؟ تغییر در اشتها می تواند نشانه غم و اندوه باشد.

۷.الگوهای خواب

الگوهای خواب والدین خود را رعایت کنید. آیا در به خواب رفتن یا خواب ماندن مشکل دارند؟ آیا بیشتر از حد معمول می خوابند یا کمتر؟ اینها می توانند نشانه های غم و اندوه باشند.

۸.علائم فیزیکی

به علائم فیزیکی مانند سردرد، معده درد یا تنش عضلانی توجه کنید. اینها می توانند نشانه های غم و اندوه باشند.

مراحل حمایت از والدین غمگین:

۱.به طور فعال گوش کنید: وقتی والدینتان با شما صحبت می کنند، فعالانه به آنچه می گویند گوش دهید. تماس چشمی برقرار کنید، سرتان را تکان دهید و سؤالات باز بپرسید تا نشان دهید که درگیر و علاقه مند به احساسات آنها هستید.

۲.احساسات آنها را تأیید کنید: به والدین خود اجازه دهید تا بدانند که احساسات آنها معتبر است و شما برای حمایت از آنها حاضرید. از به حداقل رساندن یا نادیده گرفتن احساسات آنها اجتناب کنید.

۳.آرامش را پیشنهاد دهید: مانند در آغوش گرفتن یا شانه برای گریه کردن، آسایش فیزیکی را ارائه دهید. گاهی اوقات، تنها چیزی که والدین شما نیاز دارند، کسی است که به او تکیه کند.

۴.کمک در انجام وظایف: به والدین خود در انجام کارهایی که ممکن است با آنها مشکل دارند، مانند کارهای خانه یا انجام وظایف کمک کنید. این می تواند به برداشتن بخشی از بار از روی بشقاب آنها کمک کند و به آنها زمان بیشتری برای تمرکز روی احساسات خود بدهد.

۵.مراقبت از خود را تشویق کنید: والدین خود را تشویق کنید تا در فعالیت‌های خودمراقبتی که از آن لذت می‌برند، شرکت کنند، مانند حمام آب گرم، خواندن کتاب یا پیاده‌روی.

۶.صبور باشید: با والدین خود صبور باشید و درک کنید که آنها ممکن است در بهترین موقعیت برای صحبت یا شرکت در فعالیت ها نباشند. به آنها فضا و زمان بدهید تا احساساتشان را پردازش کنند.

۷.به دنبال کمک حرفه ای باشید: اگر غم و اندوه والدین شما ادامه دارد یا زندگی روزمره آنها را تحت تاثیر قرار می دهد، به دنبال کمک حرفه ای از یک درمانگر یا مشاور باشید. یک متخصص سلامت روان می تواند ابزارها و منابع مورد نیاز آنها را برای مدیریت احساساتشان فراهم کند.